халдзе́і, -дзе́яў ист. халде́и

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

халдзе́і, ‑яў; адз. халдзей, ‑я, м.; халдзейка, ‑і, ДМ ‑дзейцы; мн. халдзейкі, ‑дзеек; ж.

Семіцкае племя, якое ў 2‑м тысячагоддзі да н. э. жыло на ўзбярэжжы Персідскага заліва і ўтварыла Новававілонскую дзяржаву.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

халдзе́й,

гл. халдзеі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

халдзе́йка,

гл. халдзеі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

халдзе́й

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. халдзе́й халдзе́і
Р. халдзе́я халдзе́яў
Д. халдзе́ю халдзе́ям
В. халдзе́я халдзе́яў
Т. халдзе́ем халдзе́ямі
М. халдзе́ю халдзе́ях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

халде́й

1. ист. халдзе́й, -дзе́я м.;

халде́и мн. халдзе́і, -дзе́яў;

2. (шут) прост. бла́зан, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)