хадуны́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. хадуны́
Р. хадуно́ў
Д. хадуна́м
В. хадуны́
Т. хадуна́мі
М. хадуна́х

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

хадуны́, ‑оў; адз. няма.

Разм. Тое, што і хадункі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хаду́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. хаду́н хадуны́
Р. хадуна́ хадуно́ў
Д. хадуну́ хадуна́м
В. хаду́н хадуны́
Т. хадуно́м хадуна́мі
М. хадуне́ хадуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)