хадуно́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. хадуно́к хадункі́
Р. хадунка́ хадунко́ў
Д. хадунку́ хадунка́м
В. хадуно́к хадункі́
Т. хадунко́м хадунка́мі
М. хадунку́ хадунка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

хадункі́, -о́ў, адз. хадуно́к, -нка́, м.

Тое, што і хадун (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хадункі́, -ко́ў, ед. хадуно́к, -нка́ м. ходунки́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хадункі́, ‑оў; адз. хадунок, ‑нка, м.

Прыстасаванне са злучаных між сабой слупкоў (звычайна на колцах) для дзіцяці, якое вучыцца хадзіць. Той дзень Міхалінка хадзіла ў адмысловых хадунках на маленькіх калёс[ік]ах. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)