ха́барніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ха́барніца ха́барніцы
Р. ха́барніцы ха́барніц
Д. ха́барніцы ха́барніцам
В. ха́барніцу ха́барніц
Т. ха́барніцай
ха́барніцаю		 ха́барніцамі
М. ха́барніцы ха́барніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ха́барніца ж. взя́точница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ха́барніца, ‑ы, ж.

Жан. да хабарнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ха́барнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто бярэ хабар.

|| ж. ха́барніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

взя́точница ха́барніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)