ха́барнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто бярэ хабар.

|| ж. ха́барніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ха́барнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ха́барнік ха́барнікі
Р. ха́барніка ха́барнікаў
Д. ха́барніку ха́барнікам
В. ха́барніка ха́барнікаў
Т. ха́барнікам ха́барнікамі
М. ха́барніку ха́барніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ха́барнік м. взя́точник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ха́барнік, ‑а, м.

Той, хто бярэ хабар. Хабарнік бярэ хабар і — увесь час дрыжыць, каб яго не злавілі за руку. Асіпенка. З месяц.. [сябры Гарасіма] ваявалі з упартым хабарнікам, пакуль той не здаўся. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

взяткополуча́тель ха́барнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

взя́точник ха́барнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тарбахва́т, -а, М -ва́це, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Той, хто хапае і прысвойвае сабе што-н.; сквапны чалавек, хабарнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ха́барніца, ‑ы, ж.

Жан. да хабарнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мздои́мец уст. ха́барнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хаба́рник прост. ха́барнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)