фія́лкавы, -ая, -ае.

1. гл. фіялка.

2. Светла-фіялетавы, колеру фіялкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фія́лкавы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. фія́лкавы фія́лкавая фія́лкавае фія́лкавыя
Р. фія́лкавага фія́лкавай
фія́лкавае		 фія́лкавага фія́лкавых
Д. фія́лкаваму фія́лкавай фія́лкаваму фія́лкавым
В. фія́лкавы (неадуш.)
фія́лкавага (адуш.)		 фія́лкавую фія́лкавае фія́лкавыя (неадуш.)
фія́лкавых (адуш.)
Т. фія́лкавым фія́лкавай
фія́лкаваю		 фія́лкавым фія́лкавымі
М. фія́лкавым фія́лкавай фія́лкавым фія́лкавых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

фія́лкавы фиа́лковый;

○ ф. ко́рань — фиа́лковый ко́рень

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фія́лкавы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да фіялкі. Фіялкавы пах.

2. Які мае колер фіялкі, фіялетавы.

3. у знач. наз. фія́лкавыя, ‑ых. Сямейства раслін, да якога адносяцца фіялкі.

•••

Фіялкавы корань гл. корань.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фія́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

Травяністая расліна сямейства фіялкавых з фіялетавымі або жоўтымі, белымі ці рознакаляровымі пахучымі кветкамі.

|| прым. фія́лкавы, -ая, -ае.

Ф. пах.

Сямейства фіялкавых (наз.).

○

Фіялкавы корань — карнявішча некаторых відаў касачоў, у склад якіх уваходзіць эфірнае масла.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цёмна-фія́лкавы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. цёмна-фія́лкавы цёмна-фія́лкавая цёмна-фія́лкавае цёмна-фія́лкавыя
Р. цёмна-фія́лкавага цёмна-фія́лкавай
цёмна-фія́лкавае		 цёмна-фія́лкавага цёмна-фія́лкавых
Д. цёмна-фія́лкаваму цёмна-фія́лкавай цёмна-фія́лкаваму цёмна-фія́лкавым
В. цёмна-фія́лкавы (неадуш.)
цёмна-фія́лкавага (адуш.)		 цёмна-фія́лкавую цёмна-фія́лкавае цёмна-фія́лкавыя (неадуш.)
цёмна-фія́лкавых (адуш.)
Т. цёмна-фія́лкавым цёмна-фія́лкавай
цёмна-фія́лкаваю		 цёмна-фія́лкавым цёмна-фія́лкавымі
М. цёмна-фія́лкавым цёмна-фія́лкавай цёмна-фія́лкавым цёмна-фія́лкавых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

фиа́лковый фія́лкавы, бра́ткавы;

фиа́лковый ко́рень фія́лкавы (бра́ткавы) ко́рань.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́рань, ‑я; мн. карані, ‑ёў; м.

1. Падземная частка расліны, пры дапамозе якой яна замацоўваецца ў зямлі і атрымлівае пажыўныя рэчывы. Галіністы корань. Вырваць дрэва з коранем. □ У глыб зямлі ўвайшлі Карані яго. Крэпка дуб стаіць, Не варушыцца! Колас. // Драўніна або рэчыва гэтай часткі расліны. Дзед кадраў у бары сасновых каранёў і пачаў плесці кош. Якімовіч. // Сцябло тытуню, з якога прыгатаўляюць махорку ​2. Пакрышыць корань. □ Дубовік зноў набіваў піпку, трушчачы ў потнай і цвёрдай руцэ карані самасаду. Сіўцоў.

2. Частка зуба, ногця, воласа і пад., якая знаходзіцца ў целе. Корань зуба. // Месца злучэння органа з целам. Корань языка.

3. перан. Пачатак, аснова, крыніца чаго‑н. Корань зла. Корань недахопаў. // Разм. Род, пачатак пакалення. — Няхай жа гарыць, выгарае [панскі палац], каб і кораня панскага не засталося... Лынькоў.

4. Асноўная частка слова (без суфікса і прыстаўкі), якая далей не раскладваецца на значымыя састаўныя часткі.

5. Матэматычная велічыня, якая пры ўзвядзенні яе ў пэўную ступень дае даны лік. Здабыць корань. Квадраты корань.

•••

Фіялкавы корань — карнявішча некаторых відаў касачоў, у склад якіх уваходзіць эфірнае масла.

Вырваць з коранем гл. вырваць.

Глядзець у корань гл. глядзець.

Корань жыцця — адна з назваў жэньшэня.

На корані — не зжаты, не скошаны (пра траву, злакі).

Пад корань — а) ля самай асновы (ссякаць, зразаць што‑н.). Высякаць лазу пад корань; б) зусім, канчаткова (разбураць, падрываць і пад.). Развіццё чыста капіталістычнай наёмнай работы падрывае пад корань сістэму адработкаў. Ленін; в) усіх пагалоўна, нікога не пакідаючы (нішчыць, забіваць і пад.).

Пусціць карані гл. пусціць.

У корані — а) абсалютна, зусім (не згаджацца з чым‑н.). — Не так, Мацвей Пятровіч. У корані не так. Ракітны; б) у самай аснове, карэнным чынам (змяняць і пад.). У выніку перамогі сацыялізма ў корані змянілася аблічча народнай гаспадаркі нашай краіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)