фі́фа, -ы, мн. -ы, фіф, ж. (разм., пагард.).

Пустая, легкадумная дзяўчына або жанчына, якая думае толькі пра сваю знешнасць.

|| памянш. фі́фачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фі́фа

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. фі́фа фі́фы
Р. фі́фы фі́ф
Д. фі́фе фі́фам
В. фі́фу фі́ф
Т. фі́фай
фі́фаю		 фі́фамі
М. фі́фе фі́фах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

фі́фа ж., прост., неодобр. фи́фа

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фі́фа, ‑ы, ж.

Разм. пагард. Пустая, легкадумная дзяўчына або маладая жанчына, якая думае толькі аб уборах, гульнях і пад. [Макарэнка:] — Калі дзяўчына наша, то ўгаворваць не давядзецца, сама схопіцца за даручэнні, а калі фіфа якая-небудзь, лепш не звязвацца... Новікаў. Возіць жонку-кралю Ён па магазінах: Тая ўся ў каралях — Фіфа, не жанчына. Маеўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)