Францы́ска

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, нескланяльны

адз. мн.
Н. Францы́ска Францы́ска
Р. Францы́ска Францы́ска
Д. Францы́ска Францы́ска
В. Францы́ска Францы́ска
Т. Францы́ска Францы́ска
М. Францы́ска Францы́ска

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Францы́ска

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. Францы́ска Францы́скі
Р. Францы́скі Францы́сак
Д. Францы́сцы Францы́скам
В. Францы́ску Францы́сак
Т. Францы́скай
Францы́скаю		 Францы́скамі
М. Францы́сцы Францы́сках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Францы́ск

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. Францы́ск Францы́скі
Р. Францы́ска Францы́скаў
Д. Францы́ску Францы́скам
В. Францы́ска Францы́скаў
Т. Францы́скам Францы́скамі
М. Францы́ску Францы́сках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Сан-Франци́ско г. Сан-Францы́ска нескл., м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

францыска́нец, ‑нца, м.

Манах аднаго з каталіцкіх жабрацкіх ордэнаў, названага імем яго заснавальніка Францыска Асізскага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перае́мнік, -а, мн. -і, -аў, м. (кніжн.).

Чый-н. прадаўжальнік; той, хто заняў чыё-н. месца.

Падрыхтаваць сабе пераемніка.

Пераемнікі Францыска Скарыны.

|| ж. перае́мніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. перае́мніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

меда́ль, -я́, мн. -і́, -ёў, м.

Знак у выглядзе круглай металічнай пласцінкі з якім-н. рэльефным адбіткам і надпісам, што выдаецца як узнагарода або ў памяць аб якой-н. падзеі.

М.

Францыска Скарыны.

Залаты м.

Памятны м.

◊

Адваротны бок медаля — адмоўны бок якой-н. справы.

|| прым. меда́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Тарцыя́рка ’багамольная жанчына, якая дала абяцанне кожны дзень хадзіць у касцёл’ (Скарбы). З польск. tercjarka ’прыналежная да ордэна св. Францыска’, ад tercja ’кананічная гадзіна’ (< лац. tertius ’трэці’, г. зн. ’прыналежны да 3‑й ступені ў ордэне’, гл. Брукнер, 569).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

асве́тнік, ‑а, м.

1. Той, хто пашырае веды, асвету. Полацк — радзіма вядомага культурнага дзеяча Беларусі 16 стагоддзя, асветніка і гуманіста, першадрукара Францыска Скарыны.

2. Прадстаўнік заходнееўрапейскай прагрэсіўнай ідэалогіі 17–18 стст. Французскія асветнікі. // Прадстаўнік рускай і славянскай перадавой грамадскай думкі 18–19 стст. Рэвалюцыйныя рускія асветнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даве́дацца, -аюся, -аешся, -аецца; зак.

1. што, чаго, пра каго-што, аб кім-чым. Сабраць, атрымаць звесткі аб кім-, чым-н.

Многа чаго ён даведаўся з кніг. 3 розных крыніц можна д. пра дзейнасць Францыска Скарыны.

2. аб кім-чым, пра каго-што. Атрымаць даведку, запытацца аб чым-н.

Д. аб стане хворага.

3. каго. Наведаць каго-н., прыйсці да каго-н. (разм.).

Д. бацькі.

|| незак. даве́двацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)