фло́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. фло́т флаты́
Р. фло́ту флато́ў
фло́таў
Д. фло́ту флата́м
фло́там
В. фло́т флаты́
фло́ты
Т. фло́там флата́мі
фло́тамі
М. фло́це флата́х
фло́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

чарнамо́рац, -рца, мн. -рцы, -рцаў, м.

Марак Чарнаморскага флоту.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

флот (род. фло́ту) м. флот

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ДТСАА́Ф м. (Добраахво́тнае тавары́ства садзе́йнічання а́рміі, авія́цыі і фло́ту) ДОСАА́Ф (Доброво́льное о́бщество соде́йствия а́рмии, авиа́ции и фло́ту)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

матро́с, -а, мн. -ы, -аў, м.

Марак, які не адносіцца да каманднага саставу; радавы флоту.

|| прым. матро́скі, -ая, -ае.

М. танец.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ДОСААФ (Доброво́льное о́бщество соде́йствия а́рмии, авиа́ции и фло́ту) ДТСААФ, -фа м. (Добраахво́тнае тавары́ства садзе́йнічання а́рміі, авія́цыі і фло́ту).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ар’ерга́рд, -а, мн. -ы, -аў, м.

Частка войска (або флоту), якая знаходзіцца ззаду галоўных сіл пры паходзе і забяспечвае надзейнасць тылу.

|| прым. ар’ерга́рдны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адміра́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

Вышэйшае воінскае званне каманднага саставу ваенна-марскіх сіл, а таксама асоба, якая мае такое званне.

А. флоту.

|| прым. адміра́льскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бортправадні́к, ‑а, м.

Служачы грамадзянскага паветранага флоту, які абслугоўвае пасажыраў у самалёце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адміралце́йства, -а, н.

1. Месца пабудовы, абсталявання і рамонту ваенных караблёў (уст.).

2. У царскай Расіі і Англіі: міністэрства ваенна-марскога флоту; марское ведамства.

|| прым. адміралце́йскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)