фланёр, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Той, хто фланіруе, пазбягае работы.

|| прым. фланёрскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фланё́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. фланё́р фланё́ры
Р. фланё́ра фланё́раў
Д. фланё́ру фланё́рам
В. фланё́ра фланё́раў
Т. фланё́рам фланё́рамі
М. фланё́ру фланё́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

фланёр м., уст., разг. фланёр

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фланёр м., пренебр. фланёр, -ра м.; шлы́нда, -ды м. и ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фланёр, ‑а, м.

Разм. Той, хто фланіруе; хто не працуе, пазбягае работы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)