усхо́днік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
усхо́днік |
усхо́днікі |
| Р. |
усхо́дніка |
усхо́днікаў |
| Д. |
усхо́дніку |
усхо́днікам |
| В. |
усхо́дніка |
усхо́днікаў |
| Т. |
усхо́днікам |
усхо́днікамі |
| М. |
усхо́дніку |
усхо́дніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
усхо́днік м., разг. восто́чник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
усхо́днік, ‑а, м.
Разм. Студэнт, вучоны, які займаецца пытаннямі ўсходазнаўства.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
восто́чник разг. усхо́днік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)