уса́ч м.
1. разг. вуса́ч, -ча́ м.;
2. зоол. маро́на, -ны ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вуса́ч, -ча́ м., в разн. знач. уса́ч
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
маро́на ж., зоол. уса́ч м., миро́н м.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Вуса́ч ’вусаты чалавек’ (Мат. Гом.); ’рыба з сямейства карпавых’ (КТС), вусач ’ячмень’ (Жд., 3, відаць, жартоўнае); параўн. таксама ўкр. вуса́ч, рус. уса́ч, польск. wąsacz, чэш. vousač. Ал вус (адносна суфіксацыі гл. Грам. бел. мовы, 1, 102; Вярхоў, Бел. мова, 76; Сцяцко, Словаўтв. 245; Слаўскі, SP, 1, 102).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)