Урэ́чча

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Урэ́чча
Р. Урэ́чча
Д. Урэ́ччу
В. Урэ́чча
Т. Урэ́ччам
М. Урэ́ччы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Урэ́чча ср., г.п. Уре́чье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Уре́чье г.п. Урэ́чча, -чча ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ву́рэч ’сенакос або паша’, вы́рэч ’тс’ (КСТ). Відаць, з *урэчча ’месца ля ракі’, якое захавалася ў тапоніме Урэчча.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́гадаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Зберагчы шляхам эканомнай траты, разліку. Выгадаць кавалак тканіны пры раскроі. Выгадаць лішні рубель. // Атрымаць якую‑н. выгаду, перавагу ў чым‑н. Купляць білеты было позна. Поезд адыходзіў на Урэчча. Нам туды і трэба. Што ж, заплацім крыху штрафу, але выгадаем цэлыя суткі. Сташэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)