уручы́ць, уручу́, уру́чыш, уру́чыць; уру́чаны; зак., што каму.

1. Аддаць у рукі, непасрэдна.

У. дыплом.

2. Даверыць, даручыць (кніжн.).

У. свой лёс каму-н. (перан.).

|| незак. уруча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. уручэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уручы́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. уручу́ уру́чым
2-я ас. уру́чыш уру́чыце
3-я ас. уру́чыць уру́чаць
Прошлы час
м. уручы́ў уручы́лі
ж. уручы́ла
н. уручы́ла
Загадны лад
2-я ас. уручы́ уручы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час уручы́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

уручы́ць сов. вручи́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уручы́ць, уручу, уручыш, уручыць; зак., каго-што, каму-чаму.

Перадаць з рук у рукі, аддаць асабіста каму‑н. Уручыць пісьмо. Уручыць тэлеграму. Уручыць дыплом. □ [Пісар:] — Прабачайце, Андрэй Пятровіч, што патурбаваў вас: я павінен уручыць вам пакет, бо мне прадпісана аддаць яго пад распіску. Колас. / Пра медалі, ордэны. Перад вечарам генерал уручыў узнагароды. Мележ. // перан. Даверыць. Нам Радзіма ўручыла скаткі, Аўтаматы і спакой граніц. Бураўкін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вручи́ть сов. уручы́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уруча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да уручыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уру́чаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад уручыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уручэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. уручаць — уручыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наперадава́ць, ‑даю, ‑даеш, ‑дае; ‑даём, ‑даяце; зак., чаго.

Разм.

1. Перадаць, уручыць значную колькасць чаго‑н. Наперадаваць падарункаў.

2. Неаднаразова перадаць, перадавіць чаго‑н. Наперадаваць лішніх грошай пры разліку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імяні́ннік, ‑а, м.

1. Чалавек у дзень сваіх імянін або ў дзень свайго нараджэння. Уручыць імянінніку падарунак.

2. перан. Жарт. Герой дня. Апошнія дні ў дзетдоме яны былі імяніннікамі. Не дзяжурылі на кухні, не мылі калідораў. Нядзведскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)