уруча́льнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
уруча́льнік |
уруча́льнікі |
| Р. |
уруча́льніка |
уруча́льнікаў |
| Д. |
уруча́льніку |
уруча́льнікам |
| В. |
уруча́льніка |
уруча́льнікаў |
| Т. |
уруча́льнікам |
уруча́льнікамі |
| М. |
уруча́льніку |
уруча́льніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
уруча́льнік м. вручи́тель
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
уруча́льнік, ‑а, м.
Уст. Той, хто ўручае што‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вручи́тель уст. уруча́льнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
уруча́льніца, ‑ы, ж.
Уст. Жан. да уручальнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)