у́рвіс, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Свавольнік, вісус.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

у́рвіс

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. у́рвіс у́рвісы
Р. у́рвіса у́рвісаў
Д. у́рвісу у́рвісам
В. у́рвіса у́рвісаў
Т. у́рвісам у́рвісамі
М. у́рвісе у́рвісах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

у́рвіс м., разг. сорване́ц, постре́л, пострелёнок

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

у́рвіс, ‑а, м.

Разм. Свавольнік, вісус. [Дзед Якуб:] — Вось табе і нічога, урвіс ты гэткі, і так у рыззі засталіся, адабралі фашысты да ніткі, а ты апошнія штаны дзярэш на гэтых суках. Стаховіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)