ураўнава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. ураўнава́нне
Р. ураўнава́ння
Д. ураўнава́нню
В. ураўнава́нне
Т. ураўнава́ннем
М. ураўнава́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ураўнава́нне ср. (действие) уравне́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ураўнава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. ураўнаваць і стан паводле знач. дзеясл. ураўнавацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ураўнава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; -нава́ны; зак., каго-што.

Зрабіць роўным, аднолькавым.

У. канцы вяроўкі.

У. каго-н. у правах з кім-н.

|| незак. ураўно́ўваць, -аю, -аеш, -ае; наз. ураўно́ўванне, -я, н.

|| наз. ураўнава́нне, -я.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уравне́ние

1. ураўнава́нне, -ння ср.; неоконч. ураўно́ўванне, -ння ср.;

2. мат., астр. ураўне́нне, -ння ср.;

◊

уравне́ние вре́мени астр. ураўне́нне ча́су.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)