упіра́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. упіра́нне
Р. упіра́ння
Д. упіра́нню
В. упіра́нне
Т. упіра́ннем
М. упіра́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

упіра́нне ср. (действие, состояние) упо́р м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

упіра́нне, ‑я, н.

Дзеянне і стан паводле дзеясл. упіраць — уперці (у 3 знач.) і упірацца — уперціся (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

упо́р м.

1. (действие, состояние) упо́р, -ру м.; упіра́нне, -ння ср.;

то́чка упо́ра пункт упо́ру;

2. (место, на которое что-л. упирается) упо́р, -ра м.; (подпорка) падпо́рка, -кі ж.;

стреля́ть с упо́ра страля́ць з упо́ра;

◊

в упо́р вы́стрелить стрэ́ліць ва ўпор;

де́лать упо́р падкрэ́сліваць, рабі́ць упо́р;

говори́ть, смотре́ть в упо́р гавары́ць, глядзе́ць у во́чы;

ста́вить вопро́с в упо́р ста́віць пыта́нне ру́бам;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)