упы́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. упы́н
Р. упы́ну
Д. упы́ну
В. упы́н
Т. упы́нам
М. упы́не

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

упы́н, ‑у, м.

Разм. Тое, што і упынак. Перш упыну не было на Юстапа з яго скаргамі. Калюга.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)