Verbum

анлайнавы слоўнік

упра́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

упра́ўка ж. впра́вка; см. упра́віць ¹

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

упра́ўка, ‑і, ДМ упраўцы, ж.

Дзеянне паводле дзеясл. упраўляць — управіць (у 1 знач.) і ўпраўляцца — управіцца (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

упра́віць, -а́ўлю, -а́віш, -а́віць; -а́ў; -а́ўлены; зак.

1. што. Уставіць на сваё месца (вывіхнутае).

У. сустаў.

2. перан., каго-што. Аддаць, прадаць; загубіць, знішчыць.

У. многа лесу.

У. каня.

3. каго-што. Даць увязнуць (разм.).

У. воз у гразь.

4. што і чаго. Даглядзець, усё зрабіць (па гаспадарцы; разм.).

Прошаным канём гаспадаркі не ўправіш (прыказка).

|| незак. упраўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. упра́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж. (да 1 і 3 знач.) і упраўля́нне, -я, н. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рэпазі́цыя, ‑і, ж.

Спец. Упраўка зрушанай косці пры пераломе, а таксама ўпраўка вывіхнутай канечнасці.

[Лац. repositio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вде́лка ж. уро́бліванне, -ння ср.; упра́ўка, -кі ж.; уста́ўка, -кі ж.; умуро́ўка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

впра́вка ж.

1. упраўля́нне, -ння ср., упра́ўка, -кі ж.;

2. убіра́нне, -ння ср., засо́ўванне, -ння ср.; см. вправля́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)