упа́льванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. упа́льванне
Р. упа́львання
Д. упа́льванню
В. упа́льванне
Т. упа́льваннем
М. упа́льванні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

упа́льванне ср. разжига́ние; см. упа́льваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

упа́льванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. упальваць — упаліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

упалі́ць, -алю́, -а́ліш, -а́ліць; -а́лены: зак., што.

Прымусіць гарэць.

Ледзь упаліла сырыя дровы.

|| незак. упа́льваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. упа́льванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)