у́нія, -і, ж. (кніжн.).

Аб’яднанне, саюз.

Дзяржаўная у.

Царкоўная у.

|| прым. унія́цкі, -ая, -ае.

Уніяцкая царква.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

у́нія

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. у́нія у́ніі
Р. у́ніі у́ній
Д. у́ніі у́ніям
В. у́нію у́ніі
Т. у́ніяй
у́ніяю		 у́ніямі
М. у́ніі у́ніях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

у́нія ж., ист. у́ния

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

у́нія, ‑і, ж.

1. Аб’яднанне, саюз дзвюх або некалькіх дзяржаў пад уладай аднаго манарха. Дзяржаўная унія.

2. Аб’яднанне праваслаўнай царквы з каталіцкай пад уладай рыжскага папы, але пры захоўванні праваслаўнай царквой сваіх абрадаў і богаслужэння.

[Ад лац. unio — адзінства, аб’яднанне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

у́ния ист. у́нія, -ніі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ву́нія (БРС, Байк. і Некр.). Гл. унія.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)