Verbum

анлайнавы слоўнік

унушэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

унушэ́нне, -я, н.

1. гл. унушаць.

2. Уздзеянне на псіхіку хворага; гіпноз.

Лячэнне ўнушэннем.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

унушэ́нне ср. внуше́ние;

лячэ́нне ўнушэ́ннем — лече́ние внуше́нием

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

унушэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. унушаць — унушыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

унуша́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

Дзейнічаць на псіхіку з мэтай выклікаць пэўную рэакцыю; прыводзіць у стан гіпнозу.

|| зак. унушы́ць, -шу́, -шы́ш, -шы́ць; -шы́м, -шыце́, -ша́ць.

|| наз. унушэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самаўнушэ́нне, -я, н.

Унушэнне чаго-н. самому сабе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самападма́н, -у, м.

Абман самога сябе, унушэнне сабе таго, чаго няма ў сапраўднасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самаўнушэ́нне, ‑я, н.

Унушэнне чаго‑н. Самому сабе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

унуша́льнасць, ‑і, ж.

Здольнасць утрымаць унушэнне, успрымальнасць да ўнушэння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самазма́нства, ‑а, н.

Зман самога сябе; унушэнне сабе таго, чаго сапраўды не існуе. [Лабановіч] сам наводзіў на сябе прыемны туман самазманства. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)