унармава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. унармава́нне
Р. унармава́ння
Д. унармава́нню
В. унармава́нне
Т. унармава́ннем
М. унармава́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

унармава́нне ср. нормирова́ние;

у. пра́цы — нормирова́ние труда́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

унармава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. унармаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

унармава́ць, -му́ю, -му́еш, -му́е; -му́й; -мава́ны; зак., што.

Прывесці да нормы.

У. напісанне ўласных імён.

|| незак. унармо́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. унармава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)