умо́ўчванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. умо́ўчванне
Р. умо́ўчвання
Д. умо́ўчванню
В. умо́ўчванне
Т. умо́ўчваннем
М. умо́ўчванні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

умо́ўчванне ср. умолча́ние; см. умо́ўчваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

умо́ўчванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. умоўчваць — умоўчаць (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)