умошчаны - Пошук

умо́шчаны

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	умо́шчаны	умо́шчаная	умо́шчанае	умо́шчаныя
Р.	умо́шчанага	умо́шчанай умо́шчанае	умо́шчанага	умо́шчаных
Д.	умо́шчанаму	умо́шчанай	умо́шчанаму	умо́шчаным
В.	умо́шчаны (неадуш.) умо́шчанага (адуш.)	умо́шчаную	умо́шчанае	умо́шчаныя (неадуш.) умо́шчаных (адуш.)
Т.	умо́шчаным	умо́шчанай умо́шчанаю	умо́шчаным	умо́шчанымі
М.	умо́шчаным	умо́шчанай	умо́шчаным	умо́шчаных

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

умо́шчаны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	умо́шчаны	умо́шчаная	умо́шчанае	умо́шчаныя
Р.	умо́шчанага	умо́шчанай умо́шчанае	умо́шчанага	умо́шчаных
Д.	умо́шчанаму	умо́шчанай	умо́шчанаму	умо́шчаным
В.	умо́шчаны (неадуш.) умо́шчанага (адуш.)	умо́шчаную	умо́шчанае	умо́шчаныя (неадуш.) умо́шчаных (адуш.)
Т.	умо́шчаным	умо́шчанай умо́шчанаю	умо́шчаным	умо́шчанымі
М.	умо́шчаным	умо́шчанай	умо́шчаным	умо́шчаных

Кароткая форма: умо́шчана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

умо́шчаны разг.

1. умощённый, вы́мощенный, у́стланный;

2. вмещённый;

1, 2 см. умасці́ць I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

умо́шчаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад умасціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

умощённый

1. вы́машчаны; (камнем) вы́брукаваны;

2. умо́шчаны; см. умости́ть.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

умасці́ць, умашчу, умосціш, умосціць; зак.

1. што. Разм. Вымасціць паверхню чаго‑н. (каменем, дрэвам і пад.). У парыжскі брук умошчаны акрываўленыя камяні Бастыліі. Рамановіч.

2. што. Разм. Змясціць што‑н. на невялікім месцы. Умасціць усе рэчы на воз. □ [Блішчыха:] — Можа павячэраеце з дарогі... — І ля місы з агуркамі ўмасціла цёмную пляшку. Кухараў. Падушкі, хоць і непатрэбна было іх столькі, умасціў [Аўсянік] усе чатыры. Васілевіч.

3. перан.; каго. Абл. Уладкаваць каго‑н. куды‑н. [Скуратовіч] узяў сабе замуж панскую ахмістрыню, а сваю сястру ўмасціў к пані пакаёўкай. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Verbum