умаўча́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. умаўча́нне
Р. умаўча́ння
Д. умаўча́нню
В. умаўча́нне
Т. умаўча́ннем
М. умаўча́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

умаўча́нне ср. умолча́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

умаўча́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. умаўчаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

умаўча́ць, -чу́, -чы́ш, -чы́ць; -чы́м, -чыце́, -ча́ць; -чы́; зак., аб чым або пра што.

Тое, што і умоўчаць.

У. аб недахопах.

|| наз. умаўча́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

умолча́ние змо́ўчанне, -ння ср., замо́ўчанне, -ння ср., умаўча́нне, -ння ср.; неоконч. змо́ўчванне, -ння ср., замо́ўчванне, -ння ср.;

◊

фигу́ра умолча́ния фігу́ра змаўча́ння;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)