у́льч

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. у́льч у́льчы
Р. у́льча у́льчаў
Д. у́льчу у́льчам
В. у́льча у́льчаў
Т. у́льчам у́льчамі
М. у́льчу у́льчах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ульч м. ульч

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ульч (от у́льчи мн.) ульч, род. у́льча м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ульч,

гл. ульчы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

у́льчы, ‑аў; адз. ульч, ‑а, м.; ульчанка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. ульчанкі, ‑нак; ж.

Народ тунгуса-манчжурскай моўнай групы, які жыве ў Хабараўскім краі ў раёне ніжняга Амура.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)