уко́лваць гл. укалоць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уко́лваць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. уко́лваю уко́лваем
2-я ас. уко́лваеш уко́лваеце
3-я ас. уко́лвае уко́лваюць
Прошлы час
м. уко́лваў уко́лвалі
ж. уко́лвала
н. уко́лвала
Загадны лад
2-я ас. уко́лвай уко́лвайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час уко́лваючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

уко́лваць несов.

1. ука́лывать; (ранить — ещё) нака́лывать;

2. перен. (обижать) ука́лывать, уязвля́ть;

3. вка́лывать; втыка́ть;

1-3 см. укало́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уко́лваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да укалоць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

укало́ць, укалю́, уко́леш, уко́ле; укалі́; уко́латы; зак.

1. каго-што. Параніць, уваткнуўшы ў цела тонкі, востры канец чаго-н.

У. руку шпількай.

2. перан., каго (што). Пакрыўдзіць, абразіць, даняць.

Заўвага балюча ўкалола яго.

3. што ў што. Уваткнуць, пракалоўшы, прымусіць увайсці ўнутр чаго-н. (разм.).

У. пруток у клубок.

|| незак. уко́лваць, -аю, -аеш, -ае.

|| звар. укало́цца, укалю́ся, уко́лешся, уко́лецца (да 1 знач.); незак. уко́лвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

|| наз. уко́л, -у, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вка́лывать несов. уко́лваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уко́лвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да укалоцца.

2. Зал. да уколваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ука́лывать несов., прям., перен. уко́лваць; см. уколо́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уко́лвацца несов.

1. ука́лываться; см. укало́цца;

2. страд. ука́лываться; уязвля́ться; вка́лываться; втыка́ться; см. уко́лваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уко́л, ‑у, м.

1. Дзеянне паводле дзеясл. уколваць — укалоць (у 1 знач.).

2. Упырскванне чаго‑н. пад скуру, ін’екцыя. Доктар, які прыехаў неўзабаве пасля званка, зрабіў дзеду ўкол і загадаў сабраць яго ў бальніцу. Хомчанка.

3. Разм. Уколатае месца. Пакласці грэлку на ўкол.

4. перан. Заўвага, учынак, якія прычыняюць непрыемнасці, крыўдзяць, абражаюць каго‑н. Кожная .. сустрэча [Вольгі і Сашы] суправаджалася ўзаемнымі ўколамі. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)