уко́латы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. уко́латы уко́латая уко́латае уко́латыя
Р. уко́латага уко́латай
уко́латае		 уко́латага уко́латых
Д. уко́латаму уко́латай уко́латаму уко́латым
В. уко́латы (неадуш.)
уко́латага (адуш.)		 уко́латую уко́латае уко́латыя (неадуш.)
уко́латых (адуш.)
Т. уко́латым уко́латай
уко́латаю		 уко́латым уко́латымі
М. уко́латым уко́латай уко́латым уко́латых

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

уко́латы

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. уко́латы уко́латая уко́латае уко́латыя
Р. уко́латага уко́латай
уко́латае		 уко́латага уко́латых
Д. уко́латаму уко́латай уко́латаму уко́латым
В. уко́латы (неадуш.)
уко́латага (адуш.)		 уко́латую уко́латае уко́латыя (неадуш.)
уко́латых (адуш.)
Т. уко́латым уко́латай
уко́латаю		 уко́латым уко́латымі
М. уко́латым уко́латай уко́латым уко́латых

Кароткая форма: уко́лата.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

уко́латы

1. уко́лотый; нако́лотый;

2. перен. уко́лотый, уязвлённый;

3. вко́лотый; во́ткнутый;

1-4 см. укало́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уко́латы, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад укалоць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вко́лотый уко́латы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уко́лотый прям., перен. уко́латы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ужа́ленный

1. уку́шаны; уджа́лены;

2. уко́латы; см. ужа́лить;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уязвлённый прич., прил. ура́жаны; абра́жаны; уко́латы;

уязвлённое самолю́бие абража́нае (уко́латае) самалю́бства;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

укало́ць, укалю́, уко́леш, уко́ле; укалі́; уко́латы; зак.

1. каго-што. Параніць, уваткнуўшы ў цела тонкі, востры канец чаго-н.

У. руку шпількай.

2. перан., каго (што). Пакрыўдзіць, абразіць, даняць.

Заўвага балюча ўкалола яго.

3. што ў што. Уваткнуць, пракалоўшы, прымусіць увайсці ўнутр чаго-н. (разм.).

У. пруток у клубок.

|| незак. уко́лваць, -аю, -аеш, -ае.

|| звар. укало́цца, укалю́ся, уко́лешся, уко́лецца (да 1 знач.); незак. уко́лвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

|| наз. уко́л, -у, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)