ука́тчык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ука́тчык |
ука́тчыкі |
| Р. |
ука́тчыка |
ука́тчыкаў |
| Д. |
ука́тчыку |
ука́тчыкам |
| В. |
ука́тчыка |
ука́тчыкаў |
| Т. |
ука́тчыкам |
ука́тчыкамі |
| М. |
ука́тчыку |
ука́тчыках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ука́тчык, ‑а, м.
Той, хто займаецца ўтрамбоўваннем дарог і пад.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ука́тчик ука́тчык, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)