ука́зчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ука́зчык ука́зчыкі
Р. ука́зчыка ука́зчыкаў
Д. ука́зчыку ука́зчыкам
В. ука́зчыка ука́зчыкаў
Т. ука́зчыкам ука́зчыкамі
М. ука́зчыку ука́зчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ука́зчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто ўказвае іншым, што і як трэба рабіць.

Ён нам не ў.

Бач, які ў. знайшоўся.

|| ж. ука́зчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ука́зчык м. ука́зчик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ука́зчык, ‑а, м.

Той, хто ўказвае другім, што і як трэба рабіць. — Зараз жа забірайце коней! — сказаў [стражнік] са злосцю ў голасе. — Не маеце права тут пасвіць!.. [Бежанец:] — А што ты, чалавеча, за ўказчык нам? Якімовіч. [Бабуля:] — Ах, Канстанцін Сцяпанавіч .. Не ўказчык я вам і не нарадчык, але чую я сваім розумам: навошта вам гэтая служба? Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ука́зчыца, ‑ы, ж.

Жан. да указчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ука́зчик разг. ука́зчык, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ука́з, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Пастанова вярхоўнага органа ўлады, якая мае сілу закона.

У.

Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь.

2. у знач. вык., каму, звычайна з адмоўем. Аўтарытэт, узор для пераймання, указчык (разм.).

Ты мне тут не ў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ука́з

1. (закон, постановление) ука́з, -за м.;

2. (распоряжение, приказ) зага́д, -да м.;

3. в знач. сказ., разг. ука́з; (указчик) ука́зчык;

э́то мне не ука́з гэ́та мне не ўказ;

вы мне не ука́з вы мне не ўка́зчык.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)