узру́шаны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. узру́шаны узру́шаная узру́шанае узру́шаныя
Р. узру́шанага узру́шанай
узру́шанае		 узру́шанага узру́шаных
Д. узру́шанаму узру́шанай узру́шанаму узру́шаным
В. узру́шаны (неадуш.)
узру́шанага (адуш.)		 узру́шаную узру́шанае узру́шаныя (неадуш.)
узру́шаных (адуш.)
Т. узру́шаным узру́шанай
узру́шанаю		 узру́шаным узру́шанымі
М. узру́шаным узру́шанай узру́шаным узру́шаных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

узру́шаны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. узру́шаны узру́шаная узру́шанае узру́шаныя
Р. узру́шанага узру́шанай
узру́шанае		 узру́шанага узру́шаных
Д. узру́шанаму узру́шанай узру́шанаму узру́шаным
В. узру́шаны (неадуш.)
узру́шанага (адуш.)		 узру́шаную узру́шанае узру́шаныя (неадуш.)
узру́шаных (адуш.)
Т. узру́шаным узру́шанай
узру́шанаю		 узру́шаным узру́шанымі
М. узру́шаным узру́шанай узру́шаным узру́шаных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

узру́шаны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. узру́шаны узру́шаная узру́шанае узру́шаныя
Р. узру́шанага узру́шанай
узру́шанае		 узру́шанага узру́шаных
Д. узру́шанаму узру́шанай узру́шанаму узру́шаным
В. узру́шаны (неадуш.)
узру́шанага (адуш.)		 узру́шаную узру́шанае узру́шаныя (неадуш.)
узру́шаных (адуш.)
Т. узру́шаным узру́шанай
узру́шанаю		 узру́шаным узру́шанымі
М. узру́шаным узру́шанай узру́шаным узру́шаных

Кароткая форма: узру́шана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

узру́шаны

1. прич. возбуждённый, взволно́ванный; потрясённый; см. узру́шыць;

2. прил. возбуждённый, взволно́ванный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

узру́шаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад узрушыць.

2. у знач. прым. Вельмі моцна ўсхваляваны. Узрушаны дзядзька Марцін выйшаў на прыгумень, кісет дастаў і стаў папяросу вярцець. Колас. — Ну, паглядзіце, што гэта за чалавек? — звяртаецца ўзрушаная прадаўшчыца да пакупнікоў. Пянкрат. // Які знаходзіцца ў прыўзнятым стане; узбуджаны. Радасны і ўзрушаны дзед Талаш абедзвюма рукамі патрос Букрэеву руку. Колас. // Які выражае такі стан. Узрушаны твар. Узрушаны выгляд. Узрушаны голас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ахмяле́лы, -ая, -ае.

1. Які знаходзіцца ў стане ахмялення.

2. перан. Пра чалавека, які да самазабыцця захоплены, узрушаны чым-н.

А. ад радасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

потрясённый

1. страсяну́ты, узвару́шаны, узру́шаны;

2. перен. узру́шаны; усхвалява́ны; ура́жаны; ашало́млены, агало́мшаны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

смяте́нный, смятённый уст. разгу́блены; узру́шаны; трыво́жны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

взви́нченный

1. нагна́ны, узня́ты;

2. узбу́джаны, узру́шаны, напру́жаны; см. взвинти́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

воспалённый

1. прич. узбу́джаны, узру́шаны; см. воспали́ть;

2. прил. запалёны, чырво́ны (ад запале́ння);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)