узбо́чына
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
узбо́чына |
узбо́чыны |
| Р. |
узбо́чыны |
узбо́чын |
| Д. |
узбо́чыне |
узбо́чынам |
| В. |
узбо́чыну |
узбо́чыны |
| Т. |
узбо́чынай
узбо́чынаю |
узбо́чынамі |
| М. |
узбо́чыне |
узбо́чынах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
узбо́чына ж., разг., см. або́чына
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
узбо́чына, ‑ы, ж.
Разм. Тое, што і абочына. [Зыгмусь:] — Конь хрумстае траву на ўзбочыне дарогі каля саменькага мяне. Колас. Серабром заігралі мяцёлкі Кавылю на ўзбочынах яру. Беразняк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)