удрукава́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. удруку́ю удруку́ем
2-я ас. удруку́еш удруку́еце
3-я ас. удруку́е удруку́юць
Прошлы час
м. удрукава́ў удрукава́лі
ж. удрукава́ла
н. удрукава́ла
Загадны лад
2-я ас. удруку́й удруку́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час удрукава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

удрукава́ць сов. упеча́тать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

удрукава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак., што.

1. Друкуючы, змясціць на паперы.

2. Запоўніць цалкам друкаваным тэкстам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

упеча́тать сов., разг. удрукава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

удруко́ўваць несов. упеча́тывать; см. удрукава́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

удруко́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да удрукаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

удрукава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад удрукаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)