Verbum

анлайнавы слоўнік

угі́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

угі́н, -ну м. вгиб, проги́б

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

угі́н, ‑у, м.

Увагнутае месца на чым‑н., дзе‑н.; увагнутая частка крывой лініі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вгиб угі́н, -ну м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

увагну́тасць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць увагнутага (у 2 знач.).

2. Увагнутае месца, угін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

угіна́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. угінаць — увагнуць, угнуць.

2. Тое, што і угін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)