уві́льванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. уві́льванне
Р. уві́львання
Д. уві́льванню
В. уві́льванне
Т. уві́льваннем
М. уві́льванні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

уві́льванне ср. уви́ливание, уска́льзывание

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уві́льванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. увільваць — увільнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

увільну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; зак.

1. ад каго-чаго. Лоўка павярнуўшыся, пазбегнуць чаго-н.

У. ад удару.

2. перан., ад чаго. Ухіліцца ад чаго-н., карыстаючыся рознымі хітрыкамі.

У. ад цяжкай працы.

|| незак. уві́льваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. уві́льванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уви́ливание уві́льванне, -ння ср., ухіле́нне, -ння ср., выкру́чванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)