ува́р

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. ува́р
Р. ува́ру
Д. ува́ру
В. ува́р
Т. ува́рам
М. ува́ры

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ува́р, -ру м., в разн. знач. ува́р; см. увары́ць 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ува́р м., разг. ува́р, -ру м.; неоконч. ува́рванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ува́р, ‑у, м.

1. Тое, што і уварка.

2. Колькасць, аб’ём, на які паменшала што‑н. пры варцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)