ува́л

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. ува́л
Р. ува́лу
Д. ува́лу
В. ува́л
Т. ува́лам
М. ува́ле

Крыніцы: piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ува́л​II мор. ува́л, -лу м.; см. ува́ливать​I 2.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ува́л​I адхо́н, -ну м., узго́рак, -рка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ува́л​III м., разг. ува́льванне, -ння ср.; см. ува́ливать​II.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ува́л, ‑у, м.

Спец. Дзеянне паводле дзеясл. уваліць ​1 (у 7 знач.). Увал судна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)