тэўто́нка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
тэўто́нка |
тэўто́нкі |
| Р. |
тэўто́нкі |
тэўто́нак |
| Д. |
тэўто́нцы |
тэўто́нкам |
| В. |
тэўто́нку |
тэўто́нак |
| Т. |
тэўто́нкай
тэўто́нкаю |
тэўто́нкамі |
| М. |
тэўто́нцы |
тэўто́нках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тэўто́ны, ‑аў; адз. тэўтон, ‑а, м.; тэўтонка, ‑і, ДМ ‑нцы; тэўтонкі, ‑нак; ж.
Старажытныя плямёны германскага паходжання. // Кніжн. Ужываецца часам як агульная назва германскіх народаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)