ты́пчык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ты́пчык |
ты́пчыкі |
| Р. |
ты́пчыка |
ты́пчыкаў |
| Д. |
ты́пчыку |
ты́пчыкам |
| В. |
ты́пчыка |
ты́пчыкаў |
| Т. |
ты́пчыкам |
ты́пчыкамі |
| М. |
ты́пчыку |
ты́пчыках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ты́пчык, ‑а, м.
Разм. пагард. Тып (у 7 знач.). Перада мною стаяў не страшна запушчаны Іван Дулька, а зусім мала на яго падобны чысценькі, прылізаны, як бы памазаны алеем, прыгладжаны тыпчык. Кірэенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)