ме́цца-ты́нта

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, нескланяльны

адз. мн.
Н. ме́цца-ты́нта ме́цца-ты́нта
Р. ме́цца-ты́нта ме́цца-ты́нта
Д. ме́цца-ты́нта ме́цца-ты́нта
В. ме́цца-ты́нта ме́цца-ты́нта
Т. ме́цца-ты́нта ме́цца-ты́нта
М. ме́цца-ты́нта ме́цца-ты́нта

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ме́цца-ты́нта нескл., ср., полигр. ме́ццо-ти́нто

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ме́цца-ты́нта, нескл., н.

Ручны спосаб гравіравання на метале.

[Ад іт. mezzo — сярэдні і titno — афарбаваны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ме́ццо-ти́нто тип. ме́цца-ты́нта нескл., ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ме́цца ў словазлучэннях мецца‑сапрана ’жаночы голас, сярэдні паміж сапрана і кантральта’, ме́цца‑тынта ’ручны спосаб гравіравання на метале’ (ТСБМ). Праз рус. мову (Крукоўскі, Уплыў, 84) з італ. mezzo ’сярэдні’ < лац. medius ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)