Ты́нка ‘пуня’ (Рэг. сл. Віц.). Да тын (гл.), відавочна, памяшканне з вертыкальна пастаўленых калкоў або плах, параўн. тыня́нка ‘тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тыно́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тыно́к тынкі́
Р. тынка́ тынко́ў
Д. тынку́ тынка́м
В. тыно́к тынкі́
Т. тынко́м тынка́мі
М. тынку́ тынка́х

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)