ту́ф

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. ту́ф
Р. ту́фу
Д. ту́фу
В. ту́ф
Т. ту́фам
М. ту́фе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

туф, -у, м.

Порыстая горная парода вулканічнага або асадачнага паходжання, якая выкарыстоўваецца як будаўнічы матэрыял.

|| прым. ту́фавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

туф (род. ту́фу) м., мин. туф

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

туф геол. туф, род. ту́фу м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

туф, ‑у, м.

Порыстая горная парода вулканічнага або асадкавага паходжання, якая выкарыстоўваецца як будаўнічы матэрыял. Вапнавы туф. □ У аддзелцы калон упершыню выкарыстаны .. туф, дэкаратыўная кераміка, чаканка. «ЛіМ».

[Ад лац. tofus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Туф ‘горная парода, якая служыць у якасці будаўнічага матэрыялу’ (ТСБМ, Некр. і Байк.). Праз рускую (туф) ці польскую (tuf) мову з нованям. Tuff ‘тс’, запазычанага з італ. tufo, якое з лац. tōfur (tōphus), tūfus; крыніца паходжання для апошніх бачыцца ў оскска-ўмбрскіх дыялектах (Фасмер, 4, 127; Голуб-Ліер, 493; Арол, 4, 121; ЕСУМ, 5, 686).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

туфабето́н, ‑у, м.

Разнавіднасць бетону, запаўняльнікам якога з’яўляецца туф.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

траверці́н, ‑у, м.

Вапнавы туф, які адкладваецца мінеральнымі крыніцамі (выкарыстоўваецца як будаўнічы матэрыял).

[Іт. travertino.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)