ту́рман
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ту́рман |
ту́рманы |
| Р. |
ту́рмана |
ту́рманаў |
| Д. |
ту́рману |
ту́рманам |
| В. |
ту́рмана |
ту́рманаў |
| Т. |
ту́рманам |
ту́рманамі |
| М. |
ту́рмане |
ту́рманах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ту́рман, ‑а, м.
Голуб асобай пароды, які мае здольнасць куляцца пры палёце. Турманы кружыліся над хатай. Аўрамчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)