тупіко́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. тупіко́вы тупіко́вая тупіко́вае тупіко́выя
Р. тупіко́вага тупіко́вай
тупіко́вае		 тупіко́вага тупіко́вых
Д. тупіко́ваму тупіко́вай тупіко́ваму тупіко́вым
В. тупіко́вы (неадуш.)
тупіко́вага (адуш.)		 тупіко́вую тупіко́вае тупіко́выя (неадуш.)
тупіко́вых (адуш.)
Т. тупіко́вым тупіко́вай
тупіко́ваю		 тупіко́вым тупіко́вымі
М. тупіко́вым тупіко́вай тупіко́вым тупіко́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тупіко́вы в разн. знач. тупико́вый;

~вая ву́ліца — тупико́вая у́лица;

~вая ста́нцыя — ж.-д. тупико́вая ста́нция

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тупіко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны, з’яўляецца тупіком (у 1, 2 знач.). Тупіковая вуліца. Тупіковая станцыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тупі́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Вуліца, якая не мае скразнога праходу, праезду.

Машына заехала ў т.

2. Чыгуначны станцыйны пуць, злучаны з іншымі пуцямі толькі адным канцом.

Паравоз стаяў у тупіку.

3. перан. Безвыходнае становішча, а таксама тое, што не мае перспектывы далейшага развіцця.

Вывесці гаспадарку з тупіка.

Перагаворы зайшлі ў т.

|| памянш. тупічо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м. (да 1 знач.).

|| прым. тупіко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тупико́вый (от тупи́к) тупіко́вы;

тупико́вая у́лица тупіко́вая ву́ліца;

тупико́вая ста́нция ж.-д. тупіко́вая ста́нцыя.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)