ту́пік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ту́пік |
ту́пікі |
| Р. |
ту́піка |
ту́пікаў |
| Д. |
ту́піку |
ту́пікам |
| В. |
ту́піка |
ту́пікаў |
| Т. |
ту́пікам |
ту́пікамі |
| М. |
ту́піку |
ту́піках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Ту́пікі
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы
|
мн. |
| Н. |
Ту́пікі |
| Р. |
Ту́пікаў |
| Д. |
Ту́пікам |
| В. |
Ту́пікі |
| Т. |
Ту́пікамі |
| М. |
Ту́піках |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Жарнасе́к ’чалавек, які робіць і насякае жорны’ (ТСБМ), адкуль і пераноснае ’моцны мужчына’ (Касп.). Рус. жерносе́к, чэш. уст. žernosek ’тс’, в.-луж. тапонім Žornosyki (Пфуль). Паводле мадэлі, старое слав. складанае слова (параўн. дрывасек, каменачос, свінапас) засведчана ў рус. крыніцах з XVII ст. (як мянушка, Тупікаў), у бел. — з XVII–XVIII стст. (Бірыла, Бел. антр., 1, 214; 2, 145), утворана ад *žernъ (гл. жаро́н) і *sekъ (гл. сячы). Параўн. ст.-рус. (XVII ст.) жерноковъ, жерноклевъ.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)