тунгу́с

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тунгу́с тунгу́сы
Р. тунгу́са тунгу́саў
Д. тунгу́су тунгу́сам
В. тунгу́са тунгу́саў
Т. тунгу́сам тунгу́самі
М. тунгу́се тунгу́сах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тунгу́с м., уст. тунгу́с

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тунгу́с тунгу́с, -са м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тунгу́с,

гл. тунгусы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тунгу́сы, ‑аў; адз. тунгус, ‑а, м.; тунгуска, ‑і, ДМ ‑гусцы; мн. тунгускі, ‑сак; ж.

Устарэлая назва эвенкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)