тузлу́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
тузлу́к |
| Р. |
тузлуку́ |
| Д. |
тузлуку́ |
| В. |
тузлу́к |
| Т. |
тузлуко́м |
| М. |
тузлуку́ |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
тузлу́к, -у́, м. (спец.).
Раствор солі для засолу рыбы, ікры і іншых прадуктаў, а таксама скураной сыравіны.
|| прым. тузлу́чны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
тузлу́к спец. тузлу́к, -ку м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
тузлу́к, -ку́ м., спец. тузлу́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
тузлу́к, ‑у, м.
Спец. Раствор кухоннай солі для засолу рыбы, ікры і іншых прадуктаў, а таксама скураной сыравіны.
[Цюрк.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Тузлу́к ‘раствор солі для засолу рыбы, ікры’ (ТСБМ), ‘моцны раствор солі’ (калінк., Арх. ГУ), ‘рыбны расол’ (Сцяшк. Сл.). Запазычана праз укр. ці рус. тузлу́к ‘расол для засолкі рыбы, часцей — ікры’, стараж.-рус. тузлукъ, якія з цюрк. tuzlug (крым.-тат., тат. tuzlug ‘сальніца, расол, падліва’), утворанага пры дапамозе суф. ‑lug ад tuz‑ ‘соль’ (Фасмер, 4, 116; Анікін, 561; Аракін, Тюркизмы вост.-слав., 115–116; ЕСУМ, 5, 670).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
тузлукава́нне, ‑я, н.
Спец. Спосаб кансервавання пры дапамозе апускання ў тузлук.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
расо́л, -лу м. рассо́л; (для засола рыбы и т.п. — ещё) тузлу́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)