трэпа́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. трэпа́н трэпа́ны
Р. трэпа́на трэпа́наў
Д. трэпа́ну трэпа́нам
В. трэпа́н трэпа́ны
Т. трэпа́нам трэпа́намі
М. трэпа́не трэпа́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трэпа́н м., мед. трепа́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трэпа́н, ‑а, м.

Спец. Інструмент для свідравання косці пры трэпанацыі.

[Фр. trépan з грэч.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Трэпа́н ‘інструмент для свідравання косці (чэрапа) пры трэпанацыі’ (ТСБМ). Праз польскую мову (trepan) з с.-лац. trepanum, якое са ст.-грэч. τρύπανον ‘свердзел’ < τρυπαω ‘свідрую’ (Голуб-Ліер, 488; SWO, 1980, 774). Сюды ж трэпана́цыя ‘хірургічная аперацыя — свідраванне косці з мэтай пранікнення да ачага хваробы’ (ТСБМ).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

трепа́н мед. трэпа́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)